Τα παιδιά, τα παιδιά μας, προάγγελοι της Άνοιξης της ψυχής και του πνεύματος, ερμηνεύοντας τον στίχο του Μίλτου Σαχτούρη «ας το παραδεχτούμε, διψάμε όλοι για ουρανό», πήραν μέρος σε Πανελλήνιους Μαθητικούς Αγώνες Τέχνης , αποδίδοντας στην Ποίηση την τιμή που της αξίζει…
Με την προτροπή…να συνεχίσουν να ποιούν και να δίνουν στον πεζό κόσμο μας την ομορφιά της ποιητικής τους ματιάς, σας αφιερώνουμε τις παρακάτω ποιητικές τους δημιουργίες, όπως το καλεί η σημερινή μέρα της Ποίησης :
Ειμαρμένη
Λυδία Δαλαμάγκα, Γ Λυκείου
Σαν στάθηκα απέναντι
απ’ τη μοίρα- την ατρόμητη
μυστήρια υφαίνονταν των ανθρώπων
τα χνάρια.
Κοντά της επαναστάτες.
Φωτεινοί. Και αισιόδοξοι.
Ανάγκη πικρή για όλους τους να καταβαίνουν
και να μάχονται.
Κι αν στης ειμαρμένης τη βουλή
Θεοί και δαίμονες κεφαλοσκύπτουν,
αρκεί μια χαραμάδα ουρανού
η γέννα των ανθρώπων στα χέρια της
-αστείρευτα-
να παίξει τα σύμπαντα.
Το ταξίδι που αρνήθηκες
Μπάμπης Παπαγεωργίου, Γ Λυκείου
Υστερίες μιας ελίτ
Δίψα για γη, πλούτο κι εξουσία
Γέμισε το σύμπαν διψασμένους
-στέρεψε αγάπη μου το νερό μας βλέπεις-
Δάκρυ, αίμα και σκοτάδι
Ο θάνατος σε κάθε γωνιά καραδοκεί
Δόντια μεγάλα, νύχια γαμψά, -μαχαίρια-
Θέλουμε να ζήσουμε κι αυτός δεν μας αφήνει
Η λύση ήταν εφικτή
Ταρίφα δεν της βάλαμε
Αγάπη, έρωτας και πάθος
Κι ας ήτανε μοιραία
Και στο σκοτεινό αυτό ντουλάπι
Όπου μέσα ήτανε κρυμμένες
-θα ανοίξει- σου είπα,
Να μην φοβάσαι
Πως οι ηλιαχτίδες σύντομα θα χτυπήσουν τις καρδιές μας
Πως η αντανάκλαση θα μας οδηγούσε
Στην πηγή του αιώνιου πλούτου, να ξεδιψάσουμε
-αυτό δε θέλαμε άλλωστε; τον ουρανό μας-
Μα εσύ όμως αρνήθηκες
Το κεφάλι ψηλά να σηκώσεις
Να μετοικήσουμε μαζί στα άστρα
-τι θα γίνουν οι νύκτες μας από ‘δω και πέρα;-
Κι όμως καλή μου
Εμείς οι ποιητές καρτερικά περιμένουμε
Την στιγμή που θα μας ακολουθήσεις
Στο μεγάλο αυτό ταξίδι προς τον ουρανό
Και μέχρι αυτή να ‘ρθει
Αιμορραγούμε σιωπηλά πάνω από το χαρτί
ΟΝΕΙΡΑ ΖΩΗΣ…
Νινέττα Πίσπα, Β Λυκείου
Για ποιον ουρανό διψάμε τελικά,
λικνίζοντας τα απίθανα όνειρά μας
γιατί εγώ μέσα απ’ αυτά ζητώ να κρατηθώ
τον κλοιό που με σφίγγει να σπάσω
έναν κόσμο ονειρικό να χτίσω
κάθε φορά που τον καθρέφτη κοιτώ
τα βλέπω δίχως τα μάτια μου να κλείνω
καλπάζει η φαντασία μου,
λυτρώνεται ο νους μου
σε στάχτη όμως μετατρέπονται ξανά,
τα άδυτα της ψυχής μου.
Γιατί οι άλλοι για μένα ψάχνουν
Εγώ θέλω να ονειρευτώ,
από τα δεσμά αυτά να λυτρωθώ.
Μπροστά στη γαλήνη της θάλασσας
το ταξίδι της ζωής να κάνω.
Σφιχτά από ένα όνειρο να κρατηθώ,
πριν ο χρόνος σταματήσει,
πριν η νύχτα με οδηγήσει
πριν η φαντασία, η φωνή της τόλμης μου,
με εγκαταλείψει.
Δώσε μου λοιπόν ένα όνειρο να κρατηθώ
και όταν αυτό γίνει πραγματικό
και όταν ούτε ένα σύννεφο
ούτε ένας μαύρος καπνός στον αγέρα,
θα υπάρχει,
τότε το αστέρι ψηλά θα φέγγει
τότε το φως στο πέλαγος θα δω
τότε με ένα παραμύθι
θα θέλω γλυκά να κοιμηθώ.
Τα ιδανικά
Άννα-Μαρία Μπέη, Β Γυμνασίου
Απ΄ τη στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο τούτο ,
αυτόν τον κόσμο τον πληγωμένο και χτυπημένο από τις κακουχίες ,
από εκείνη τη στιγμή που ανοίγουμε τα βλέφαρά μας
και βλέπουμε τον τοίχο του μαιευτηρίου ,
που αντικρίζουμε τη λάμψη στα μάτια της μητέρας ,
το χαμόγελο στο πρόσωπο των γιατρών ,
η καρδιά μας αρχίζει να χτυπά , να παίρνει ζωή
καθώς αναρωτιόμαστε ποια να είναι άραγε τα ιδανικά.
Να ’ναι η αγκαλιά του μπαμπά ή τα χρήματα στο πορτοφόλι της μαμάς ;
Είναι μήπως το φιλί της μαμάς στο μάγουλο πριν φύγουμε για το σχολείο ή το καινούριο παιχνίδι που πήραμε;
Είναι άραγε η ιστορία που θα μας πει η γιαγιά
καθώς καθόμαστε στα πόδια της
ή το χαρτζιλίκι που θα μας δώσει ;
Μέσα στην καρδιά μας όλοι διψάμε για πλούτη και δόξα,
μπορούμε να πούμε ότι έτσι είναι η φύση του ανθρώπου,
αλλά η αλήθεια είναι ότι, όταν πέφτεις, για να σηκωθείς
το μόνο που χρειάζεσαι είναι μία αγκαλιά , λίγη αγάπη…
Χωρίς αυτά κανένας άνθρωπος δε θα είχε επιβιώσει.
Κάπως έτσι… όλοι διψάμε για ουρανό βαθιά μέσα μας.
